In de loop van het cluboptreden zou Samantha Fish meermaals van gitaar wisselen tot zelfs in de toegift toen zij met een sigaarbox gitaar vanuit de coulissen terugkeerde. Terecht mag zij zich in het steeds wisselend sterrenfirmament als een ‘girl with guitar’ presenteren of als een ‘guitar hero on stage’, zoals een plotsklaps uitgerold spandoek van haar fans onthulde, een ultieme huldeblijk vanuit het publiek dat haar op deze wijze eer wilde bewijzen. De club was dan ook reeds lang op voorhand uitverkocht en de kreten ‘I love You’ herhaalden zich gans de avond zowel in de pauzes als tijdens haar solerend gitaarspel. Met haar band, waaronder bassist/vocalist Chris Alexander en toetsenist Phil Breen, wist de getalenteerde frontvrouwe haar publiek zowel te charmeren als te verbluffen met haar gitaarvaardigheden, zelfgeschreven songs of haar interpretatie van andermans covers, waar zij steeds op natuurlijke wijze een originele invulling aan gaf.

Samantha Fish, opgroeiend in Kansas City, mocht al in haar tienerjaren stoeien met zowel een drumstel als met gitaar. Haar muzikale familie ondersteunde haar hierin. Uiteindelijk koos zij resoluut voor het gitaarspel en niet zoveel jaren later bewees zij op internationale podia, samen met o.a. Dani Wilde en Cassie Taylor, dat ook zij zich als een ‘girl with guitar’ kon laten gelden. Haar debuutalbum ‘Runaway’ kwam uit in 2011 en werd onmiddellijk bekroond met een Award in de categorie ‘Best New Artist’. Acht jaar later werkt zij alreeds aan haar zesde album ‘Kill Or Be Kind’ dat nog moet uitkomen, maar waaruit zij reeds enkele songs oppikte, zoals het verleidelijke ‘Love Letters’. Vorig jaar nog werd zij uitgeroepen tot ‘Best Female Vocalist’. Samantha beperkt zich niet tot blues, maar varieert met roots en soms jazzgetinte rock. Zowel Mike Zito als Luther Dickinson produceten een album van haar. Haar invloeden beperken zich niet tot zangeressen zoals o.m. een Nina Simone of Sheryl Crow maar verbreedden zich ook naar de ritmes en grooves van Bukka White, R.L. Burnside en Steve Ray Vaughan.

Met haar frisse verschijning en haar looks als van een jonge Marilyn Monroe wist zij al vanaf het begin van haar carrière een grote schare fans voor zich te winnen, waarbij haar zang en fascinerend gitaarspel haar succes alleen maar vergrootten. Ook in de club wist de bevlogen gitariste met het allereerste gepassioneerd vertolkte ‘American Dream’ en vooral met het daaropvolgende zwoele ‘Chills And Fever’ het publiek te begeesteren. Van het gevoelvolle ‘Either Way I Loose’ van Nina Simone maakte zij een persoonlijk geëmotioneerde en gefraseerde songvertolking. In de bluesrockende songs gaf de ritmesectie haar vurig weerwerk, zoals bij het broeierig bruisende ‘Watch It Die’, eveneens uit haar nog te verschijnen album. Veel vertelde zij niet in de spaarzame rustpauzes omdat bij haar vooral de muziek telt die zij brengt met het vuur en de strijdlust van een amazone of een cowgirl die met haar lasso een Texaanse longhorn wil neerleggen. Zowel het temperamentvolle ‘Wild Heart’, het aanstekelijke en countryachtige ‘Little Baby’ als de lijzig gezongen ballade ‘Blood In The Water’ zijn haar als het ware op het lijf geschreven. Waar nodig vielen de bandleden meerstemmig in.

De chemie tussen de bandleden liet zich ook horen in hun begeleiding, hetzij drum, bas, piano of orgel. Het aanstekelijke drumwerk op ‘No Angels’ maakte dit tot een van de hoogtepunten, naast het bluesy zelfgeschreven ‘Need You More’, want bij al haar gitaarvaardigheden zou men nog vergeten dat Samantha een lyrische singer-songwriter is. Blues, soul, boogie, rock, country of americana… Samantha en haar band smolten het allemaal samen tot een betoverende groovy eenheid die de avond voorbij deed vliegen. Met ‘I Put A Spell On You’ voegde zij er op het laatst nog wat voodoo aan toe en met ‘Bitch On The Run’ sloot zij af, waarna haar onverzadigbare fans aandrongen op een toegift. Mogelijk dat er daarna nog een rush was naar de verkooptafel voor de aankoop van een van haar laatste albums, maar de volgende dag wenkte voor haar alweer Nederland. De hardwerkende, productieve, intensief toerende Samantha, ‘Belle Of The West’, die al vanaf haar achttiende op een podium staat, lijkt geïnfecteerd door het muziekvirus dat van elk van haar Live concerten een hartverwarmend ‘must see and listen’ gebeuren maakt, zoals ook in hoofdstedelijk Brussel op een warme lenteavond in mei.

Marcie

Foto's © Yvo Zels